جمعی از جهادگران مناطق محروم در واکنش به اظهار نظر اخیر مهدی مهدوی کیا مبنی بر عدم حضور ایران در دفاع سوریه و سیاسی نشدن ورزش فوتبال نامه‌ای را منتشر کردند.
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، جمعی از جهادگران مناطق محروم در واکنش به اظهار نظر اخیر مهدی مهدوی کیا نامه‌ای را منتشر کردند که متن نامه به این شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
ان الانسان لیطغی ان راه استغنی (علق / ۶ و ۷)
جناب آقای مهدوی کیا
روزگار عجیبی است این دوره‌ی آخر الزمان
سلام علیکم
مطالب وهن آلود و خیال برانگیزتان را خواندیم و البته تعجب نکردیم. چرا که طبیعی است آن که در فتنه ۸۸ با مچ بند سبز در زمین بازی حاضر شده و با افتخار، عکس خود را با یکی از سران فتنه (بخوانید فریب خوردگان دشمن) منتشر می‌کند باید هم از بازی دو باصطلاح فوتبالیست با رژِیم کودک کش صهیونیستی خوشحال شود.
برای انسان‌های سخیف، بازی با جانیان داعشی نیز افتخار خواهد بود
باید در لقمه آن انسان شک کرد که از بازی با قاتلان دانشمندان شهید و صد‌ها هزار زن و کودک مظلوم و بی گناه خوشحال میشود، شکی نیست که برای چنین انسان‌های سخیف، بازی با جانیان داعشی نیز افتخار خواهد بود البته که قبل از آن باید قید ناموس خود را بزنند چرا که به بهانه‌ی تخیلیِ ورود سیاست به ورزش، مرام جوانمردی و پهلوانی و ورزشکار حقیقی و آزاد اندیش را به موزه‌ی تاریخ سپرده‌اند.ای کاش اگر از آرش میراسماعیلی و سایر ورزشکاران کشور عزیزمان یاد نمی‌گیرید حداقل بازیکنان برتر دنیا همچون رونالدو را یاد بیاورید که شرف ورزشی و غیرت مردانگی شان اجازه نداد از رژیم صهیونیستی حمایت کنند چرا که وررزش را آمیخته با جوانمردی می‌دانند و به بهانه¬ی واهی دخالت سیاست در ورزش، انسانیت خود را متلاشی نمی¬کنند (اگر چه همواره این شعار را افرادی می¬دهند که خود، پیاده نظام سیاسیون دگراندیش واداده هستند)
آقای مهدوی کیا شما را به مطالعه‌ی حیات آقا تختی‌ها و پوریای، ولی‌های دیروز و امروز فرا می‌خوانیم که چگونه نام خود را به نیکی در قلوب ملت زنده نگاه داشتند و عمر حقیقی آنها با پایان عمر ورزشی شان تمام نشد...
تاریخ؛ عمل گرایان واقعی و شعار دهندگان تو خالی را فراموش نخواهد کرد
آقای محترم!
از جمله‌ی «عمل به جای شعار» که در نوشته‌ی موهوم تان آورده اید مشخص است که، شعاری بیش نداده اید و دغدغه‌ی زیر ساخت‌های ورزشی و ورزش‌های پایه را نیز تظاهر نموده اید؛ چرا که یادتان رفته که باید این را به همان هایی می‌گفتید که با شعار اصلاح طلبی و توسعه‌ی سیاسی به میدان آمده و در همان دوران همپیاله‌های شما، ورزش کشور آسیب دیده و تنزل یافته است و تاریخ این نظام آسمانی؛ عمل گرایان واقعی و شعار دهندگان تو خالی را فراموش نخواهد کرد که همان تفکر غرب زده‌ی لیبرالی و تکنوکراتی تا توانست با شکاف طبقاتی؛ فقر و بیکاری را ازدیاد بخشید.
آری خوب است این بار که برای عکس یادگاری نزد خاینان امت رفتید یک بار سئوال کنید که آیا روسای خود فروخته تان به یک روستا‌ی محروم سری زده اند یا خیر؟ آیا به جای دست دادن با زنان اجنبی؛ تاکنون پای درد دل جوانان روستایی نشسته اند یا خیر؟
البته به خود زحمت ندهید که جوابش واضح و روشن است. کما اینکه خود شما نیز برای خاکی نشدن ماشین چند صد میلیونی تان (شاید هم میلیاردی...، چون ما این ماشین‌ها را فقط در عکس‌ها دیده‌ایم) هیچگاه هم سفره‌ی فقرا نشده اید؛ و خنده آور است که، چون شمایی به فکر محرومین افتاده است!
حضور در میان محرومان، لیاقت می‌خواهد
راستش خواستیم دعوت تان کنیم تا مانند اعضای جوان این جبهه جهادی که از سال ۱۳۸۱ عمر جوانی خود را در خدمت به خلق خدا سپری کرده اند، به روستایی محروم در قالب اردوی جهادی سری بزنید، اما حقیقت آنست که حضور در میان محرومان، لیاقت می‌خواهد.
اگر به شهدای دفاع مقدس و شهدای مدافع حرم بنگرید خواهید فهمید که جملگی از طبقات محروم جامعه هستند و محسن حججی عزیز نیز که دل همه‌ی آزاداندیشان را کربلایی نمود در زمره‌ی جهادگرانی بود که حتی اندک پول خود را نیز برای عمران و آبادانی کشورش در مناطق دور افتاده هزینه می‌کرد. اگر امروز شما به راحتی مشغول توپ بازی هستی بدان که مدیون همین جوانان انقلابی هستی که نام شان لرزه بر اندام کریه نظام سلطه انداخته است.
جوانانی که مرز انقلاب و نظام شان را نه مانند شما در بانک‌های آلمان و... که مانند دل‌های شان به پهنای تمام غیرت و انسانیت و شرف و جوانمردی و عزت در سراسر گیتی گسترانده اند تا هر جا مظلومی هست یاری و نصرت اش کرده و با ظلم و زور مبارزه کنند که پهلوان و قهرمان حقیقی اینانند.
و، امّا برای آخرین جمله‌ی تان که آورده اید «پاینده باد ایران و ایرانی» شاید بد نباشد که اینگونه سئوال کنیم که آقای مهدوی کیا، ما که شما را به اردوی جهادی دعوت نکردیم تا توفیق خدمت به بهترین مردمان این سرزمین یعنی روستاییان شریف و عزیز را بیابید؛ امّا آیا حاضرید برای ایران و ایرانی، یک روز بدون دریافت پول و بدون عقد قرار داد؛ مجانی توپ بزنید؟ آیا نفس تان رخصت می‌دهد که یک دهم سرمایه تان را برای رفع فقر از روستاهای ایران عزیز هزینه که نه سرمایه گذاری کنید؟ آیا اگر (فرض محال) داعش به ایران مقتدر حمله کند از مرز پرگهرتان با جسم خویش دفاع می‌کنید؟
(یا آنکه فرار به آلمان و اروپا را بر قرار در ایران- بیشه‌ی شیران و مردان- ترجیح می‌دهید؟)
بگذریم و بار دیگر شما را به سوی مردمی بودن و با مردم زیستن دعوت کنیم و یادآوری کنیم که قبل از آنکه یاد بگیرید چگونه توپ می‌زنید‌ای کاش فرا می‌گرفتید چگونه حرف زدن را... یا علی
خبرنامه وب سایت:
